Մինաս Գոճայեան, Լոս Անճելըս, 22 Մարտ 2018
Մարդոց միտքը հիմա՛ ինկեր է այս «եղբայրասպանութեան» մասին գրելը։ Այս բառը կը նշանակէ եղբայր մը եղբօր կը սպաննէ եւ այդ դէպքը ծնունդ կու տայ կողմի հարազատներուն պատասխանելու աւելի դաժան կերպով։ Աչք աչքի դէմ, ակռայ ակռայի դէմ։ Երբեմն եղբայրասպանութիւնը կ՚երկարի տարիներու վրայ՝ հիւծելով երկու կողմերն ալ։
Ինչ որ պատահեցաւ Լիբանանի հայ գաղութին մէջ 1956-57-58 թուականներուն, ճիշդ է՝ «հայը հայուն» սպաննեց, ահաւոր ծեծ ու ջարդի ենթարկեց (ածելիով երեսներ ճղուեցան), ծեծկռտուքներով իրենց տուներէն ու գործատեղիներէն դուրս վռնտուեցան, նոյնիսկ եկեղեցիներէն, որոնք գրաւուեցան
։ Եղբայրասպան չեմ կոչեր ես, նոյնիսկ երբ տարիներով իրարու ետեւէ սարափի ենթարկուելէ ետք, վրիժառութեան հատուկենտ բրտութեան դէպքեր պատահեցան հայութեան տկար հատուածին կողմէն։ Այս վերջիններս ես կը նկատեմ սոսկ ԻՆՔՆԱՊԱՇՏՊԱՆՈՒԹԻՒՆ եւ ոչ «իրենք ձեզ սպաննեցին, դուք ալ՝ իրենց», ուրեմն հաշիւը փակուած է։
No comments:
Post a Comment